De diepte van het dal

Recensies 

Beschouwing

Een theaterstuk op een zondagnamiddag over depressie. Wat kon ik daarvan verwachten? Dat mijn eten deze namiddag toch wel zwaar op de maag zou blijven liggen? Dat ik twee uur later redelijk down de zaal zou uitlopen? Voor alle zekerheid had ik toch maar een pakje papieren zakdoekjes in mijn handtas gestoken, al bleek dit naderhand gelukkig overbodig.

Het theaterstuk wordt op gang getrokken door de zoon van Lorchter. Hij leest een stukje voor uit de biografie van zijn vader die hij aan het schrijven is. Enkele zinnen die recht naar het hart gaan geven een allesomvattende beschrijving van hoe een depressie moet voelen. Hoewel ik depressie van dichtbij heb meegemaakt –mijn moeder heeft reeds twee zware depressies achter de rug- toch blijft het een enigszins duistere ziekte die moeilijk te omvatten is. 

Gedurende nagenoeg het volledige stuk ligt Lorchter depressief te wezen in zijn zetel. Het vermelden waard was de afschuwelijk lelijke broek die hij droeg: een witte gebreide broek met kabels. Ik maakte me de bedenking dat een mens wel al heel depressief moet zijn om zoiets te willen dragen. Op zich was die broek dus een uitstekende keuze om de onverschilligheid tegen alles en iedereen aan te duiden. En euh…Warre Borgmans mag dan al goed geconserveerd zijn voor zijn leeftijd, maar met die broek aan?!

Doorheen het stuk krijgt Lorchter enkele bezoekers over de vloer die hem elk op hun manier trachten op te monteren: zijn fan, zijn zoon en zijn veel jongere vrouw. De fan en aspirant-komiek (Joke Emmers) trachtte Lorchter en de zaal aan het lachen te brengen door enkele mopjes en woordspelingen erdoor heen te jagen. Haar mopjes waren veelal aangebrand, maar de acteerprestatie van Emmers vond ik wel te pruimen. De vrouw van Lorchter (Verona Verbakel) vond ik minder sterk gespeeld. Naar mijn gevoel bracht ze weinig romantiek en weinig overtuiging over. Het stuk duurde een goeie twee uur zonder enige pauze. Langdradig was het niet, maar eerlijk gezegd hoefde het ook niet langer te duren. Even zag het ernaar uit dat Lorchter geheel genezen aan een nieuw leven zou beginnen, maar dat zou té voorspelbaar geweest zijn. Deze tragedie eindigt dramatisch, en dus realistisch. Dat vond ik wel positief. Vele mensen die kampen met een depressie klimmen slechts heel gestaag uit hun dal, en hervallen terug bij de minste tegenslag. Het dieptepunt van de ‘diepte van het dal’ wordt bereikt wanneer Lorchter besluit zijn grootste fan te verkrachten. Dikke witte billen die plots worden bepoteld, geloof me: niet iedereen wil dit zien. Ook ontgaat me volledig de bedoeling van dit intermezzo. Misschien de suggestie dat depressie leidt tot verkrachting? Misschien wilde Lorchter bewijzen dat hij toch nog mannelijke driften had?  Raar.

Algemeen gezien zat de voorstelling zit vol eenvoudige, mooie en spitsvondige zinnen. Het was een aangenaam stuk om naar te kijken, met beklijvende en ook hilarische momenten. Ik heb niet zozeer veel bijgeleerd over depressie, maar het gevoel depressie werd wel ‘mooi’ uitgebeeld. De ranzige humor van Leue zit duidelijk in het verhaal verweven, al valt deze soort van humor niet altijd bij iedereen in de smaak cfr. mijn rechterbuur. Alles welbeschouwd is de diepte van het dal een aanrader, met één dieptepunt en meerdere hilarische hoogtepunten.