Alles van Eva

Met de theaterproductie ‘Alles van Eva’ laat het theatercollectief SKaGeN een jarenlange wens in vervulling gaan. Zij bewerkten het klassieke hoorspel ‘The wisdom of Eve’ van Mary Orr, dat in 1950 werd verfilmd als de Hollywoodklassieker ‘All about Eve’ waarin onder andere Bette Davis schitterde, en de toen nog onbekende Marilyn Monroe een bijrol had. In 'Alles van Eva' speelt Barbara Sarafian de ijdele Margo, een beroemde actrice die de smaak van de roem te pakken heeft. Het gevecht met de jaren kan zij echter niet winnen, en dat maakt haar onzeker en onhandelbaar. Eva, haar jonge bewonderaarster weet door te dringen tot haar nabije entourage en wordt na verloop van tijd haar grootste concurrente.

SKaGeN bestaat uit Valentijn Dhaenens, Korneel Hamers, Mathijs Scheepers en Clara van den Broeck. Zij studeerden in 2000 allen af aan de voormalige acteursopleiding Toneel Dora van der Groen in Antwerpen. In hetzelfde jaar stichtten ze hun collectief, samen met Yves Degryse en Bruno Vanden Broecke, die allebei in 2009 nieuwe horizonten opzochten. Barbara Sarafian treedt na tien jaar opnieuw aan bij dit gezelschap, zij vertolkt de hoofdrol. 

Recensies 

Beschouwing

Op 31/01/14 had ik het geluk een theaterzitje te kunnen bemachtigen in de Antwerpse Bourlaschouwburg voor de première van ‘Alles van Eva’. En dat op 2 stoelen afstand van Johan Terryn (ik kan het me niet laten). De Bourla was voor mij op zich al een openbaring: wat een authentieke zaal! Kunstig, sfeervol, chique, retro. Naar mijn gevoel heel erg ‘Muppet show-achtig’ ook, met al die balkonnetjes en de zetels in rode velours. Catchy. Nice. Het toneeldecor was opgebouwd uit verschuifbare hoge ramen die deden denken aan een spiegelpaleis. Het was de bedoeling dat het publiek zichzelf vervormd zou zien in de ramen, maar dit effect is geheel aan mij voorbijgegaan. Ik zat ongeveer halverwege de zaal, en ik heb enkel het functionele van de ramen opgemerkt. De acteurs konden de raampanelen immers zelf verschuiven in functie van de scène die ze moesten spelen. Het stuk speelde zich af in een zogenaamde theaterloge, waar –naast de glaspanelen- enkele zetels het decor vormden. Hoewel ik hoge verwachtingen had van het stuk, werden die niet ingelost. Ik wist grotendeels waarover het stuk ging, en misschien had ik hierdoor mijn eigen ramen ingegooid. Ik werd niet verrast, integendeel, vond het zelfs een beetje saai en voorspelbaar. Ook de voice-over (een knipoog naar de film) miste zijn effect. Sublieme dialogen? Dialogen waren er…maar subliem vond ik ze niet. Barbara Sarafian was wel goed getypecast als ‘oudere ster’. Ze zette haar verwaande sterrenstatus bijzonder goed neer, maar daar bleef het naar mijn gevoel ook wel bij. Niet vernieuwend. Niet verrassend. Niet echt een aanrader. Mochten er filmprijzen worden uitgereikt, was dit naar mijn gevoel geen Oscar waard.