Er bestaat geen gerechtigheid, er bestaan alleen grenzen (Albert Camus)
Het leven van Luc Segers wordt plotsklaps overhoop gegooid wanneer zijn vrouw door een volslagen onbekende wordt doodgeslagen. Tegelijkertijd wordt zijn dochtertje Anna gegrepen door een auto en komt daarbij om het leven. De dader, Kenny De Groodt, wordt opgespoord en in voorarrest opgesloten. Wanneer Kenny De Groodt wegens een procedurefout wordt vrijgelaten, zet dit een enorme mediastorm op gang waarbij het geloof in justitie wordt gekelderd. Ook Luc Segers kan het onrecht dat hem wordt aangedaan, niet plaatsen en zint op wraak. Hij vermoordt Kenny in koelen bloede en wordt nadien zelf beticht als moordenaar. Deze film geeft het vonnis van Luc Segers op een aangrijpende manier weer, alsook het circus dat dit proces teweegbrengt bij justitie en media.
Op 9 oktober trok ik samen met mijn partner naar de bioscoopzaal in Sint-Gillis-Dendermonde, met de ronkende naam 'cinema Albert'. Een bioscoop met amper twee zaaltjes, maar oh zo authentiek!
De film ‘het vonnis’ is een betrekkelijk relevante weergave van ‘de wereld zoals het is: justitie. Elke mens heeft een redelijk vertrouwen in het gerecht: zij die schuldig worden bevonden, moeten hun straf uitzitten en klaar is kees. Heel af en toe vang je in de media wel eens iets op over procedurefouten, maar niemand staat er eigenlijk bij stil welke verstrekkende gevolgen dit kan hebben. Tot je deze film gezien hebt...
De toon werd onmiddellijk gezet bij het begin van de film: een ‘happy family’ wordt op brutale wijze uiteengereten. Koen De Bouw vertolkt op voortreffelijke wijze de rol van Luc Segers, een gebroken man die geconfronteerd wordt met een mix van gevoelens: onmacht, onrecht, rancune, verontwaardiging, frustratie, leegte, teleurstelling, ongeloof. Deze gevoelens stroomden automatisch ook af op mij als toeschouwer.
Mijn huidige beroepssituatie leunt aan bij het onderwerp van de film. Mede daarom durf ik gerust zeggen dat bepaalde scènes indruisen tegen de realiteit. Ik heb er smakelijk mee moeten lachen, maar het informele taalgebruik van de rechercheur tegen de onderzoeksrechter en de voorzitter van het Hof van Assisen, strookt niet met de gang van zaken in werkelijkheid. Ik kan wel stellen dat de communicatie tussen politie en justitie altijd op een formele manier gebeurd.
De gehele film zet aan tot denken. Vooral de vraag: “wat als ik in de schoenen zou staan van Luc Segers?” spookte constant door mijn hoofd. Zou ik de vrijspraak een plaats kunnen geven en verder gaan met mijn leven? Neen. Zou ik net als Luc Segers Kenny afschieten? Misschien. Zou ik zelfmoord plegen? Misschien. Ik weet het niet, en ik hoop dat ik het nooit zal weten. Wat ik wél weet is dat ik –op het gebied van verdediging- de optie uitlokking zou kiezen, en niet de onweerstaanbare dwang zoals Luc Segers uiteindelijk wel heeft gedaan. Op dat gebied ben ik dus niet zo’n durver.
Naast het bewogen en realistische verloop van de film, hebben vooral de allerlaatste filmfragmenten op mij het meeste indruk gemaakt. Luc Segers komt na de overwinning van zijn proces thuis en wordt geconfronteerd met een enorme leegte. Hoewel hij opgelucht zou moeten zijn, botst hij tegen een muur van herinneringen. Herinneringen aan een leven dat hij nooit meer zal terugkrijgen. Liggend op zijn bed heeft hij een flashback waarbij zijn vrouw en dochter met hem het dollen zijn. Een heus emo-moment waarbij ik–ik moet het toegeven- een traan moest wegpinken. Misschien omdat ik zelf moeder ben, misschien omdat ik Koen De Bouw stiekem wilde troosten, of misschien omdat het ‘het vonnis’ gewoon een goede film is...Door mij alvast warm aanbevolen!
