Het verhaal ‘De hemelsblauwe schoenen’ van Hugo Matthysen is gebaseerd op het sprookje ‘De Kikkerprins’ van de gebroeders Grimm. Zoals de titel ‘De kikkerprins’ al doet vermoeden, verandert de kikker in een prins wanneer hij door een prinses wordt gekust. In de versie van Hugo Matthysen vragen 2 schoenen om gekust te worden waarna ze veranderen in twee informatici.

Het bewerkte sprookje van Hugo Matthysen kenmerkt zich door tal van absurditeiten die in een hedendaags jasje  zijn gestoken. Elvire koopt een paar schoenen die haar bij thuiskomst vragen om gekust te worden. Door de kus veranderen de schoenen in de twee informaticaspecialisten. Door heen-en weer gekus veranderen ze om de haverklap van gedaante: van schoen naar computernerd en terug. 

Er zitten best wel wat realistische kenmerken in het verhaal vervat. Zo wordt er gesproken over Microsoft, ook zijn de gesprekken over de verschillende relatievormen best wel grappig. Zo zegt Elivre: ‘De ene verzwijgt zijn huwelijk, de andere vindt dat ik hem meteen kan kussen omdat hij single is. Vrijblijvende seks of wat? Wel vergeet het. Ik heb in mijn jong leven al heel wat ontgoochelingen meegemaakt. Al mijn vriendinnen hebben een vaste relatie maar ik zit hier alleen. Omdat ik nét iets te veel kerels zoals jullie tegen het lijf gelopen ben.’  Anderzijds is er natuurlijk ook het magische aspect van de transformatie bij het kussen, waarbij de grens tussen magie en realiteit mooi in elkaar verweven worden. De personages worden niet uitgediept, maar zijn wel typerend. De informaticaspecialisten Olivier en Bruno die praten over Microsoft en willen gekust worden. Elvire is het type Bridget Jones die als single op zoek is naar een man, en het zoveelste paar schoenen heeft gekocht als troost voor haar mislukte relaties. Het verhaal is zodanig absurd dat het grappig is. Het eindigt negatief, want de informatici blijven uiteindelijk schoenen, maar ze er leggen zich bij neer. ‘Jongens,’ zei Elvire, ‘voor ik jullie voor de zoveelste keer kus’, (¨) zouden jullie niet gelukkiger zijn als schoen?’ Bruno, die veel new age-boeken las, vond dat een diepe gedachte en was het er onmiddellijk mee eens. Olivier, een emotieloze techneut, volgde in levensbeschouwelijke kwesties doorgaans de adviezen van zijn broer. Drie dagen later werden de broers ingeruild door exemplaren die niet konden praten. Dat gebabbel leidde haar geweldig af in het verkeer, en Elvire vond dat hemelsblauw toch wat heftig.

Qua taal en stijl ben ik een grote fan van Hugo Matthysen. Eén van mijn vaste weekendrituelen als 14-jarige was op zondagnamiddag luisteren naar ‘Het Leugenpaleis’ op Studio Brussel, waarin Hugo Matthysen samen met Bart Peeters de meest absurde sketches ten gehore brachten. In het programma kwamen steevast vaste personages voor. Je kan gerust stellen dat hier mijn ‘fond’ is gelegd voor later op vlak van humor. Personages als ‘Jefken de Lathouwer’ (een kabouter met parels in zijn schaamhaar), Kim de Hert (een hertekop die vooral seksueel werd gemolesteerd), Myriam De Ceuster (een fan van radiospelletjes op Studio Brussel die ze nooit kon winnen en dan altijd ‘Leve radio Donna!’ scandeerde) zal ik nooit vergeten. Ook nonkel Van Grauwel behoorde tot één van mijn favorieten. Ik was een zodanig trouwe fan van het Leugenpaleis dat de personages en liedjes voor altijd in mijn geheugen zullen gegrift staan.

Geniet alvast met me mee van de vertolking van 'nonkel van Grauwel' uit 'Het Leugenpaleis'. Ook al ben ik intussen 20 jaar ouder, ik vind het nog steeds hilarisch!